دقیقاتلخ...شبهای روشن
شنبه, ۵ اسفند ۱۳۹۶، ۱۰:۴۹ ب.ظ
سلام مـــــن اومـــدم.
بازهم درد وغم.
روزی اگر واقعا دیگه نبودم، تموم شدم،سرنگون شدم،تنها ارزوی من این است اهسته زیر لب بگویی یادش بخیر...
من تموم شدم شدم .دیگه کسی کنارم نیس...قدم می زنم تاپاهایم را فراموش نکنم
یوقت هایی دیرمی کرد سـاعتِ دلـــمو عقب مـــی کشـَیدم . . . تـــا خیــــال کنــَـــم . . دیــــر نکــــرده هـنــــوز..ازخیلی هاانتظارداشتم تولدموتبریک بگن ونگفتن.
حتی .......؟
هـــــــــــــی: این نبودانچه درانتظارش بودم..
بخدا دلم می گیرداز روزگاری که در آنم.
عجب مکافاتیه این روزگار عجب.تنهاش ک میذاری،میری تو جمع وکلی میگی و میخندی، بعد از همه جدا شدی..
از کنج تاریکی میاد بیرون می ایسته بغل دستت…
ازدوجمله ی تکراری متنفرم..خسته و تنهایی
کاش وقت ها توحال خراب سرکله یه دوست قدیمی پیدا می شد. دست گرمشو بزاره روشونت. درگوشت بگه خوبی رفیق؟
بهرحال من قوی ام..
قـــــــوی
اینــها اشـک نیــست کــه
هــوا آلــوده سـت ! بِـخدا !
بِـخدا … بِـ ...
لذت ها را تنها بردن و چه زشت است...
زیبایی ها را تنها دیدن و چه بدبختی آزار دهنده ای است...
تنها خوشبخت بودن...
در بهشت تنها بودن سخت تر از کویر است...
گاهی دلم میگــــــیره ازسخنانی که در شـأنم نیست…
گاه دلم میگیره ازصداقتــــــم که هیچکس لایــــــق آن نیست،….
گاه دلم تنگ میشه برای وعــــــده هایی که میدانستم نیست اما برای دلخوشیم کافی بود..
گاه دلم میگیرداز سادگی هایم…
گاه دلم میسوزدبرای وفـــــــاداری هایم….
گاه دلم میسوزدبرای اشکهایم..
گاه دلم میگیردازروزگــــــــــاری که درآنم…
☜بخدا بخدا این نبـــــــــــــــودآنچه درانتظارش بــــــــــــــــودم..
گفتم:میری؟
گفت:آره
گفتم:منم بیام؟
گفت:جایی که من میرم جای 2 نفره نه 3 نفر
گفتم:برمی گردی؟
فقط خندید
اشک توی چشمام حلقه زد
سرمو پایین انداختم
دستشو زیر چونم گذاشت و سرمو بالا آورد
گفت:میری؟
گفتم:آره
گفت:منم بیام؟
گفتم:جایی که من میرم جای 1 نفره نه 2 نفر
گفت:برمی گردی؟
گفتم:جایی که میرم راه برگشت نداره
من رفتم اونم رفت ولی اون مدتهاست که برگشته
و با اشک چشماش خاک مزارمو
شستشو میده
این جاده یه من می خواهد و یه تو و یه جفت دست گره خورده به هم ، آن هم از نوع کور !
مرا بی رحمانه یاد نمیکنی . . .اما باز هم دلم تو را میخواهد . . .چه غرور بی غیرتی داری ای دل من . . .
=================
حضرت مولانا چنین می فرماید
روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
به کجا می روم؟ آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بود است مراد وی از این ساختنم
جان که از عالم علوی است یقین می دانم
رخت خود باز بر آنم که همان جا فکنم
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم
ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم
کیست در گوش که او می شنود آوازم
یا کدام است سخن می نهد اندر دهنم
کیست در دیده که از دیده برون می نگرد
یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی
یکدم آرام نگیرم نفسی دم نزنم
می وصلم بچشان تا در زندان ابد
از سر عربده مستانه به هم درشکنم
من به خود نامدم این جا که به خود باز روم
آن که آورد مرا باز برد در وطنم
تو مپندار که من شعر به خود می گویم
تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم
شمس تبریز اگر روی به من بنمایی
والله این قالب مردار به هم در شکنم
منتظر نظراتتون هستم
بازهم درد وغم.
روزی اگر واقعا دیگه نبودم، تموم شدم،سرنگون شدم،تنها ارزوی من این است اهسته زیر لب بگویی یادش بخیر...
من تموم شدم شدم .دیگه کسی کنارم نیس...قدم می زنم تاپاهایم را فراموش نکنم
یوقت هایی دیرمی کرد سـاعتِ دلـــمو عقب مـــی کشـَیدم . . . تـــا خیــــال کنــَـــم . . دیــــر نکــــرده هـنــــوز..ازخیلی هاانتظارداشتم تولدموتبریک بگن ونگفتن.
حتی .......؟
هـــــــــــــی: این نبودانچه درانتظارش بودم..
بخدا دلم می گیرداز روزگاری که در آنم.
عجب مکافاتیه این روزگار عجب.تنهاش ک میذاری،میری تو جمع وکلی میگی و میخندی، بعد از همه جدا شدی..
از کنج تاریکی میاد بیرون می ایسته بغل دستت…
ازدوجمله ی تکراری متنفرم..خسته و تنهایی
کاش وقت ها توحال خراب سرکله یه دوست قدیمی پیدا می شد. دست گرمشو بزاره روشونت. درگوشت بگه خوبی رفیق؟
بهرحال من قوی ام..
قـــــــوی
اینــها اشـک نیــست کــه
هــوا آلــوده سـت ! بِـخدا !
بِـخدا … بِـ ...
لذت ها را تنها بردن و چه زشت است...
زیبایی ها را تنها دیدن و چه بدبختی آزار دهنده ای است...
تنها خوشبخت بودن...
در بهشت تنها بودن سخت تر از کویر است...
.
ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﺴﺖ …
ﻣﻴﺪﻭﺩ …
ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺮﻭﺩ..
ﻭﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻯ ﺯﻧﺪﮔﻴﺖ ﺭﺍ ﻳﺎ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﻋﻮﺽ !!
ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺭﻭﻧﺸﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻴﺸﻮﺩ !!!
ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﻳﺎ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻧﻰ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ
ﺭﻓﺘﻨﻰ !!!
ﻣﻦ ﺩﻋﺎ ﻣﻴﻜﻨﻢ
ﺯﻣﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ….
ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺯﻣﻴﻦ
گاهی دلم میگــــــیره ازسخنانی که در شـأنم نیست…
گاه دلم میگیره ازصداقتــــــم که هیچکس لایــــــق آن نیست،….
گاه دلم تنگ میشه برای وعــــــده هایی که میدانستم نیست اما برای دلخوشیم کافی بود..
گاه دلم میگیرداز سادگی هایم…
گاه دلم میسوزدبرای وفـــــــاداری هایم….
گاه دلم میسوزدبرای اشکهایم..
گاه دلم میگیردازروزگــــــــــاری که درآنم…
☜بخدا بخدا این نبـــــــــــــــودآنچه درانتظارش بــــــــــــــــودم..
گفتم:میری؟
گفت:آره
گفتم:منم بیام؟
گفت:جایی که من میرم جای 2 نفره نه 3 نفر
گفتم:برمی گردی؟
فقط خندید
اشک توی چشمام حلقه زد
سرمو پایین انداختم
دستشو زیر چونم گذاشت و سرمو بالا آورد
گفت:میری؟
گفتم:آره
گفت:منم بیام؟
گفتم:جایی که من میرم جای 1 نفره نه 2 نفر
گفت:برمی گردی؟
گفتم:جایی که میرم راه برگشت نداره
من رفتم اونم رفت ولی اون مدتهاست که برگشته
و با اشک چشماش خاک مزارمو
شستشو میده
این جاده یه من می خواهد و یه تو و یه جفت دست گره خورده به هم ، آن هم از نوع کور !
احمد فردید چنین می گوید..
سرمی کندسخن
به
آه اینچنین شروع
روزگاررفته را
وقتی که خوش گذشت
چشمی به لحظه ای
ای کاش مانده بود
یادش بخیر ولی
افسوس رفته بود...
=============
طالع بخت مرا هیچکسی یار نبود / پشت من را بخدا ذره ای دیوار نبود
همه از پشت زدند بر کمرم خنجر را / جاده شانس من از کودکی هموار نبود . . .
=================
حضرت مولانا چنین می فرماید
روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
به کجا می روم؟ آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بود است مراد وی از این ساختنم
جان که از عالم علوی است یقین می دانم
رخت خود باز بر آنم که همان جا فکنم
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم
ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم
کیست در گوش که او می شنود آوازم
یا کدام است سخن می نهد اندر دهنم
کیست در دیده که از دیده برون می نگرد
یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی
یکدم آرام نگیرم نفسی دم نزنم
می وصلم بچشان تا در زندان ابد
از سر عربده مستانه به هم درشکنم
من به خود نامدم این جا که به خود باز روم
آن که آورد مرا باز برد در وطنم
تو مپندار که من شعر به خود می گویم
تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم
شمس تبریز اگر روی به من بنمایی
والله این قالب مردار به هم در شکنم
منتظر نظراتتون هستم
